Voor iemand die al bij het minste of geringste tegen het plafond zit, is hardlopen in een donker bos een no go. Dacht ik. Wist ik. De vroege start december vorig jaar voor mijn zelfgeorganiseerde ultra was de bevestiging. Overal hoorde ik geluiden, zag ik ‘iets’ bewegen. Wat was ik blij toen de zon opkwam! En toch ben ik de afgelopen maanden de confrontatie met mezelf aangegaan, wetende dat ergens volgens jaar een trail waar ik aan meedoe in het donker start.
Geen 115 kilometer Petranpad vandaag (2 oktober) voor mij, maar een rondje stad van 11 kilometer. Ik ben (bijna) weer hersteld van mijn blessure, maar dat heeft twee maanden geduurd voordat ik weer met plezier en redelijk pijnvrij kon hardlopen. Voor mijn medelopers van Continu 2 Ultra was het vandaag de afsluiting van vier maanden voorbereiding voor de ultra, voor mij voelt het een beetje als het startpunt voor nieuwe avonturen.
Tijd voor een blessureleedupdate: week 7 is aangebroken en de weg omhoog is ingezet. De laatste weken is het met vallen en opstaan gegaan. In plaats van spierpijn door het hardlopen, had ik pijn van de fysiobehandelingen, sportmassages en het wroeten van de osteopaat in mijn lijf. De talloze rek- en yogasessies zijn niet meer op zeven handen te tellen en het zwembad heb ik nog nooit zo vaak in een maand van binnen gezien. Ik weet mezelf dus aardig bezig te houden.
De kogel is door de kerk. Ik loop op 2 oktober niet het Petranpad. De wens om een ultra van 100 kilometer of meer te lopen blijft voorlopig nog even op mijn bucketlist staan. Een bilblessure is de spelbreker en ik krijg dit niet snel genoeg onder controle om het nog verantwoord te vinden om over minder dan 8 weken te gaan starten.
En zo kukel ik na vijf fantastische trainingsweken waarbij ik de hele wereld aankon, zo van de hoogste berg ter wereld af en zit ik met een blessure. Ik heb me netjes aan mijn trainingsschema gehouden voor het Petranpad, voelde me uitgerust en had vertrouwen. Waar het misging? Toen ik rechtstreeks uit bed een kettlebellworkout ging doen en niet het geduld heb opgebracht om mijn spieren op te warmen. Domme actie, waarbij mijn toch al kwetsbare bilspier in opstand kwam.
