En zo kukel ik na vijf fantastische trainingsweken waarbij ik de hele wereld aankon, zo van de hoogste berg ter wereld af en zit ik met een blessure. Ik heb me netjes aan mijn trainingsschema gehouden voor het Petranpad, voelde me uitgerust en had vertrouwen. Waar het misging? Toen ik rechtstreeks uit bed een kettlebellworkout ging doen en niet het geduld heb opgebracht om mijn spieren op te warmen. Domme actie, waarbij mijn toch al kwetsbare bilspier in opstand kwam.

Bilspier geforceerd

En zo kwam er even een einde aan de zorgeloze trainingsweken. Op vrijdag had ik mijn bilspier geforceerd en dat is toen gaan broeien. Ik ben wel blijven lopen, wat al niet echt van harte ging. De dinsdagtraining in het bos ging, maar heuvelaf voelde ik de bilspier. Op donderdag maar besloten een eigen training te doen en ook dat ging redelijk. Voor zaterdag stond de Bier & Bitterballentrail in Malden gepland, 25 kilometer. Ik zou deze op lage snelheid lopen en zou het wel gaan zien. Heel diep van binnen was het niet het allerverstandigste besluit, maar ja, ik ben zo’n eigenwijze hardloper.

Hoge prijs betaald

De trail ging eigenlijk best goed. Hoe meer kilometers verstreken, hoe meer moeite ik had om na een stop weer op gang te komen. Maar ja, als ik eenmaal weer liep, ging het goed. Ik kan terugkijken op een mooie trail die ik goed heb gelopen, maar de prijs die ik heb betaald is hoog. Na een (alcoholvrij) biertje en bitterballen op het terras, was het tijd om naar de auto te lopen. Ik kreeg het niet gedaan. Ik kon niet meer steunen op mijn linkerbeen en ben in de berm gaan wachten tot Hans met de auto voor kwam rijden. Eenmaal thuis ben ik op mijn kont gaan zitten en zo door het huis gaan schuiven. De volgende dag was de situatie verbeterd, maar iedere stap kostte moeite.

Dry needling

Op dinsdag ging ik naar de fysio. Heel benieuwd naar het ‘vonnis’. De pijn was anders dan de pijn in mijn bil die ik eerder had gehad. Het zat hoger en leek meer vanuit de rug te komen. Toch bleek het uiteindelijk de bilspier te zijn. Dry needling erin, wat trekken en duwen en met een dagelijks trainingsschema voor oefeningen weer naar huis. Van de fysio mocht ik ’s avonds gewoon lopen. Nou, dat heb ik nog geen 300 meter gedaan en toen ben ik weer omgekeerd naar huis, wandelend. Het deed echt pijn. Dit was geen kwestie van ‘door de pijn heen lopen’. Nu zijn we weer een dag verder en gaat het lopen weer wat beter, maar het voelt alsof ik spierpijn in mijn bil heb. Pff… Vanmorgen maar gaan zwemmen en gelukkig merkte ik daar ook verbetering ten opzichte van maandag. Toen was het tempo een stuk lager dan vandaag. Nu zat ik weer op mijn normale tempo zonder dat ik aan het forceren/pijn lijden was.

Hobbelige weg

En nu… Nu is het een dag tegelijk. En iedere dag de tijd nemen om yoga (met focus op rekken en strekken) te doen, want eerlijk gezegd was dat de laatste weken ook weer naar de achtergrond verdwenen. Ik weet niet of andere lopers dit herkennen, maar op een moment van tegenslag zwelg ik gelijk in zelfmedelijden. Onder een Instagrampost van mij over mijn blessure zei een medeloper van mijn loopgroep: de weg naar iets moois is altijd hobbelig en niet iedere klap kan raak zijn. En dat is eigenlijk wel heel mooi gezegd en een ‘wijsheid’ waar ik me aan vast moet houden. Er is met ruim 11 weken te gaan (nog) helemaal niets verloren. Ben ik het opeens kwijt na een week niet trainen? Nee. Maakt mij dit mentaal sterker? Ja (hoop ik, uiteindelijk). Ik moet mijn koppie dus niet laten hangen, maar hiermee om leren gaan, mijn lessen hieruit halen en de focus op 2 oktober houden als ik binnen 20 uur 115 kilometer ga afleggen. Ik zet alles op alles om dat te halen!

Op de hoogte blijven van mijn hardloopavonturen? Volg mij dan op Instagram of Strava.