Voor iemand die al bij het minste of geringste tegen het plafond zit, is hardlopen in een donker bos een no go. Dacht ik. Wist ik. De vroege start december vorig jaar voor mijn zelfgeorganiseerde ultra was de bevestiging. Overal hoorde ik geluiden, zag ik ‘iets’ bewegen. Wat was ik blij toen de zon opkwam! En toch ben ik de afgelopen maanden de confrontatie met mezelf aangegaan, wetende dat ergens volgens jaar een trail waar ik aan meedoe in het donker start.

Angsten onder ogen zien

Hans had zich al in een vroeg stadium ingeschreven voor de Montferland Toppen Trail 2021 die in oktober werd gehouden, waarvan de Nighttrail van 15 kilometer onderdeel was. Vanwege mijn blessure had ik daar nog even mee gewacht, maar toen het allemaal oké was, leek dit mij het moment bij uitstek om mijn angsten onder ogen te zien. Gewapend met een goede hoofdlamp stond ik aan de start. De eerste kilometers liepen we in een lint van licht, maar al gauw was ik alleen met het bos. En een wonder geschiedde: ik was geen moment bang. Het was heerlijk om in een donker bos te lopen. Door mijn koplamp waande ik mezelf in een soort lichtbubbel. Wat nou donker bos? Zo ervaarde ik het niet. Toen ik voor een sanitaire stop bedacht om even mijn lamp uit te zetten, ervaarde ik pas hoe donker het bos was.

Voordelen van lopen in het donker

Naast het feit dat ik snel schrik in het donker en me daar niet altijd op mijn gemak voel, ben ik op de trails ook een loper die overal gevaar ziet. Oh jee, boomwortel. Hoe ga ik om die plas heen? Ai, modder, doorheen of omheen. Ik denk veel te veel na onderweg waardoor ik ‘blokkeer’ en niet onbevangen loop. In het donker had ik daar voor mijn gevoel veel minder moeite mee en liep ik een stuk meer ontspannen. Modderpoelen zag ik te laat en dus stond ik daar al iedere keer middenin. En heuvels? In het donker zag je minder goed dat het omhoog ging en dus liep ik gewoon door, terwijl ik normaal al dertig keer had lopen denken: kan ik deze heuvel op rennen of zal ik gaan wandelen.

Blijven oefenen

Voor mijn gevoel zijn/waren er maar heel weinig nighttrails in Nederland en om te kunnen oefenen met hoofdlamp en lopen in het donker moet ik mijn kansen pakken. Halverwege november kwam de Devil’s trail op Schiermonnikoog voorbij, inclusief nighttrail. Inschrijven en gaan. Koplamp weer uit de kast gehaald en van start. Na een kilometer had ik mijn eerste les al geleerd: altijd checken of de accu van je hoofdlamp nog werkt. I know, slechte voorbereiding. Maar dit vergeet ik hopelijk niet snel meer. Qua beleving was de Devil’s trail nachteditie minder dan in Montferland, want veel minder singletracks en bos, maar het was een goede oefening. En lopen over een compleet donker strand, waarbij je geen idee hebt waar de zee begint, is fantastisch. Dan vergeten we het ploegen door de duinen even. Kortom, de nighttrails, hoewel ze eigenlijk niet ’s nachts maar ’s avonds zijn, bevallen me goed. Ik sluit dan ook niet uit dat als de kans zich voordoet ik me komend jaar wederom voor nighttrails ga inschrijven.

Op de hoogte blijven van mijn hardloopavonturen? Volg mij dan op Instagram of Strava.