De eerste trainingsmaand op weg naar de Lakeland Trails Ultra 100km is voorbij gevlogen! En ik kijk meer dan tevreden terug. In januari heb ik mooie stappen gezet. Als ik die lijn zo doorzet naar juli, dan kan het maar zo zijn dat ik daadwerkelijk met de beste versie van mezelf aan de start verschijn; het doel dat ik mezelf had gesteld. De weg is nog lang, maar een goed begin …

Ik houd wel van een uitdaging. De grootste uitdaging voor 2022 is natuurlijk by far mijn 100 kilometer (met 3200 hoogtemeters!), maar dat is nog best ver weg. Om mijzelf te motiveren en uit te dagen schrijf ik me daarom regelmatig in voor een trail. Maar wat als dat even niet kan? Dan zijn er gelukkig altijd nog de ‘challenges’. Dat heeft me de afgelopen twee jaar wel geholpen om grenzen te verleggen en mezelf een schop onder de kont te geven om op pad te gaan.

‘Met de beste versie van mezelf aan de start staan van mijn 100 kilometer ultra op 9 juli. Dat is mijn voornaamste doel. Niet alleen op het gebied van voeding, maar ook qua training en mentale gesteldheid.’ Dat antwoord appte ik Eva van e-body op haar vraag wat ik onder haar begeleiding wil bereiken, met name als het gaat om voedingsadvies. Afgelopen week spraken we met elkaar over mijn huidige voedingspatroon en de wens om 6 tot 8 kilo af te vallen.

2022 is begonnen. En dat betekent, op de dag dat ik dit schrijf, dat er nog 187 dagen te gaan zijn tot mijn 100 kilometer. En hoewel ik heel veel zin in dit avontuur heb, ben ik er ook wel een beetje bang voor. Zo veel eerste keren: een eerste keer 100 kilometer, de eerste keer starten om 00.01 uur en de zon (hopelijk) tegemoet lopen, de eerste keer 3.200 hoogtemeters bedwingen, de eerste keer (maximaal) 23 uur onderweg zijn.

De titel die ik voor mijn vorige blog gebruikte, had ik er nu zo weer boven kunnen zetten: Ik was er zo niet klaar voor. Alleen dit keer had het niets te maken met het feit dat de afstand te lang was. Nee, nu ging het om een tempoloop. Ik moest en zou Sonsbeek parkrun (5 kilometer) binnen een half uur lopen. Week na week had ik een smoes klaar: moet meehelpen als vrijwilliger, herstel nog van een blessure, ga een lange afstand trainen en dit past niet. Afgelopen zaterdag stond ik dan toch eindelijk aan de start. En guess what … ik had mezelf ernstig onderschat.